βοή

και βουή, η (AM βοή, Α και βοά, δωρ. τ.)

1. δυνατή φωνή, δυνατός ήχος

2. κραυγή, ιδίως θρηνητική

3. συγκεχυμένος θόρυβος

4. υπόκωφος, βαρύς ήχος

5. ο ήχος των κυμάτων

νεοελλ.

1. βόμβος, βούισμα

2. δυσφήμηση

3. (σε κατάρα) ξαφνικό κακό

αρχ.

1. πολεμική κραυγή

2. ο πόλεμος

3. το κελάιδημα των πουλιών

4. οι φωνές των ζώων

5. ήχος μουσικού οργάνου

6. βοήθεια, συμπαράσταση

7. φρ. «ὅσον ἀπὸ βοῆς» — φαινομενικά.

[ΕΤΥΜΟΛ. Παρ' όλο που μορφολογικά θα δικαιολογούνταν η προέλευση του ρ. βοώ από το βοή, εν τούτοις η σύγκριση με τα σημασιολογικώς συγγενή γοώ, μυκώμαι οδηγεί στην υπόθεση ότι η βοή είναι μεταρρηματικό παράγωγο του βοώ, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από άλλο ρήμα. Επειδή εξάλλου το βοώ συνδέθηκε με αρχ. ινδ. επιτατικό jogure «εκφράζω δυνατά», λιθ. gaudži, gaŭsti «ουρλιάζω, ωρύομαι», αρχ. σλαβ. govorŭ «θόρυβος», τύπους με τους οποίους συνδέεται και το γοώ, τα δύο αυτά ρήματα συσχετίστηκαν αφού θεωρήθηκε ότι το γοώ προέρχεται από τύπο, ο οποίος έχει χάσει το χειλικό του στοιχείο και ο οποίος ανάγεται σε ινδοευρ. ρίζα *g^wou- (πρβλ. γογγύζω). Κατά την επικρατέστερη τέλος άποψη, το βοώ δημιουργήθηκε με βάση το ηχομιμητικό στοιχείο *bu (πρβλ.βύας) και συνδέεται με το γοώ από μορφολογικής απόψεως. Το λατ. boō, boāre είναι δάνειο από την Ελληνική].